Gedwongen reis

In het boek Gedwongen reis, mijn vader dominee S. Metiarij vertelt Mellie Metiarij over het leven van haar vader en wat het betekende om op te groeien als de dochter van dominee Metiarij. Ze heeft voor het boek vele gesprekken gevoerd met mensen die haar vader gekend hebben zodat een compleet beeld ontstaat van haar vader.

In 1951 kwamen bijna 4000, vooral Zuid-Molukse, KNIL-militairen met hun familie (in totaal ongeveer 12.500 personen) naar Nederland voor wat bedoeld was als een tijdelijk verblijf. Daartoe behoorde ook de tweede luitenant en legerpredikant Semuel Metiarij die samen met zijn vrouw en vier kinderen op 7 maart 1951 vanuit de haven van Tanjung Priok vertrok en op 8 april aankwam in Rotterdam.

Na de Tweede Wereldoorlog was in Nederland een grote woningnood en omdat het om tijdelijke vestiging zou gaan werden deze families ondergebracht in woonoorden zoals de voormalige concentratiekampen Vught en Westerbork. Dit laatste kamp ging verder als woonoord Schattenberg, naar een prehistorische grafheuvel in de buurt.

In het kamp Schattenberg werd dominee Metiarij predikant. Metiarij werd landelijk bekend als dominee Metiarij toen hij optrad bij de bezetting van de woning van de Indonesische ambassadeur in Wassenaar (1970), de treinkaping bij Wijster (1975), de treinkaping bij De Punt (1977) en het Indonesisch Consulaat in Amsterdam. Als voorzitter van de Badan Persatuan (BP; Eenheidsbeweging) onderhandelde Metiarij in de jaren 80 met de Nederlandse overheid. Op 21 april 1986 resulteerde dat in de "Gezamenlijke Verklaring van de Nederlandse regering en het Hoofdbestuur van de Badan Persatuan" die werd ondertekend door premier Lubbers en dominee Metiarij.

Het boek Gedwongen reis, mijn vader dominee S. Metiarij wordt rijk geïllustreerd met o.a. foto’s uit de privécollectie van de familie Metiarij.