Als Sven op 16-jarige leeftijd bij Ambiq wordt geplaatst, lijkt hij een 'gewone' jeugdzorgcliënt. Hij heeft een licht verstandelijke beperking, en daarnaast is bij een psychiatrisch onderzoek gebleken dat hij ODD heeft; een stoornis die leidt tot moeilijk en tegendraads gedrag. Hij woont vanaf zijn twaalfde niet meer thuis. Zijn moeder kan niet voor hem zorgen en zijn vader is pas sinds enkele jaren in beeld.
Op de groep voor Zeer Intensieve Behandeling bij Ambiq lijkt hij na een rumoerige start eindelijk zijn plek te vinden. Hij is gemotiveerd om te werken aan zijn ultieme doel: zelfstandig wonen als hij achttien wordt. Dan, als hij zeventien-en-een-half is, krijgt hij leukemie. Ineens zijn er allerlei praktische en ethische kwesties aan de orde. Het team besluit Sven niet te laten vallen en alles te doen binnen hun mogelijkheden om hem een waardig levenseinde te bezorgen.
De casus van Sven toont professionals het belang van:
- doen wat nodig is, ook al is daar enig kunst- en vliegwerk voor nodig;
- bieden van continuïteit en bescherming;
- betrekken van familie, ook als dat lastig is;
- zorgen voor veiligheid en vertrouwen, voor het kind, maar ook voor de professionals;
- het persoonlijke en het professionele met elkaar mogen verenigen;
- werken aan een veilig en steunend team;
- onvoorwaardelijke steun van de organisatie.
Sven tot het einde laat zien wat kinderen die niet meer thuis kunnen wonen werkelijk nodig hebben. Sven doet een beroep op het hart van de professionals om hem heen, en als ze dat laten spreken verdwijnt zijn gedragsstoornis als sneeuw voor de zon. Wonder boven wonder leeft hij maanden langer dan de artsen hadden verwacht.
De openhartige verhalen van professionals en familie worden aangevuld met korte uitleg van begrippen in kaders. Zo ontstaat een boeiend en leerzaam praktijkvoorbeeld voor jeugdhulpverleners (in opleiding).
